Bijna-doodervaringen, regressie naar vorige levens en verklaringen van degenen die de spirituele gebieden met hun innerlijk oog ‘zien’ schetsen allemaal een beeld van wat er tussen twee levens in gebeurt.

De verklaringen geven aan dat wij tussen incarnaties in, in een verhoogde staat van bewustzijn verkeren, een staat die werkelijker lijkt te zijn dan het leven op aarde. Zij beschrijven prachtige meren en schitterende steden en ontmoetingen met ‘lichtwezens’.

Dannion Brinkley die driemaal een bijna-doodervaring heeft gehad, werd naar een ‘stad van kathedralen’ geleid die geheel bestond uit een schitterende kristallen substantie. Hij ontdekte later dat dit universiteiten waren, plaatsen ‘waar geen pijn bestond en waar kennis vrijelijk stroomde’.

Het boek Life Between Life door Dr. Joel Whitton en Joe Fisher beschrijft de ervaringen van degenen die zich onder hypnose herinnerden wat zij tussen hun levens in deden.

Sommigen meldden dat zij studeerden ‘aan grote universiteiten die voorzien waren van bibliotheken en congreszalen’.

Artsen en juristen meldden dat zij hun respectievelijke disciplines gedurende een tussenleven bestudeerden, terwijl anderen zich herinnerden dat zij zich toelegden op ‘de wetten van het universum’ en andere metafysische onderwerpen. Sommige mensen vertelden zelfs dat ze onderwerpen bestudeerden die niet te beschrijven zijn, omdat die op aarde niet bestaan.

De verslagen laten zien dat wij tussen levens tegenover een ‘groep’ of een ‘raad’ komen te staan, die bestaat uit drie tot zeven vergevorderde spirituele wezens.

Degenen die zich deze ontmoeting met deze raad herinneren, zeggen dat deze wijze wezens hen voorbereidden op toekomstige taken in hun volgende leven.

Dr. Whittons proefpersonen vertelden dat deze wezens spiritueel vergevorderd waren en misschien zelfs de cycli van hun aardse incarnaties volbracht hadden.

Ze zeiden dat deze wezens intuïtief alles weten over degenen die bij hen komen en dat het hun taak is te helpen bij de evaluatie van hun incarnatie die net achter de rug is, om uiteindelijk aanbevelingen te doen voor de volgende incarnatie.

In sommige spirituele tradities staat deze raad bekend als de Karmische Raad, een groep vergevorderde wezens die karma, genade en oordeel uitspreken ten behoeve van elke ziel.

Na elke incarnatie heeft de ziel een ontmoeting met de Karmische Raad om haar vorderingen in dat leven te bekijken.

Voordat wij weer geboren worden passeren wij deze Raad om onze opdracht en het ons toegewezen karma te ontvangen.

Wij krijgen te zien in welk gezin we geboren zullen worden en waarom, waar we in het verleden moeilijkheden mee hadden, met wie we rekeningen te vereffenen hebben en hoe wij gebruik kunnen maken van nieuwe mogelijkheden om spiritueel te groeien.

Het komt er in wezen op neer dat we het plan voor ons aanstaande leven bekijken.

In Life Between Life vertellen Whitton en Fisher dat dit levensplan – dat zij ons ‘karmische script’ noemen – te maken heeft met wat onze ziel nodig heeft, en niet noodzakelijkerwijs met wat zij wil.

‘Het karmische script vereist vaak dat we opnieuw betrokken raken bij mensen die een rol hebben gespeeld in onze vorige incarnaties, zowel plezierig als onplezierig’, schrijven ze.

“Dit zijn de woorden van iemand die zich verplicht voelde om iets goed te maken met anderen: ‘Er zijn mensen die ik niet al te best heb behandeld in mijn laatste leven en ik moet weer naar het aardse niveau terug om die schuld te vereffenen. Als ze mij deze keer iets kwaads terugdoen, dan ga ik ze vergeven, omdat teruggaan naar huis het enige is wat ik werkelijk wil. Dit is thuis.’”

Iemand anders van dr. Whittons proefpersonen kreunde: ‘O nee, niet zij weer!’ toen zijn spirituele raadslieden hem meedeelden dat zijn persoonlijke vooruitgang het best gediend zou worden door weer geboren te worden bij een vrouw die hij in een voorgaand leven had vermoord.

Nadat een vrouw over mijn lezingen had gehoord die gingen over de ervaring van de ziel vóór het leven, schreef zij mij over een voorgeboortelijke herinnering die zij vele jaren eerder had gehad.

Zij herinnerde zich nog dat zij door haar Hogere Zelf naar een ruimte werd begeleid die op een lange zaal leek.

Mannen en vrouwen in lange gewaden zaten aan een tafel aan de rechterkant van de zaal. ‘Ik herinner mij dat ik voor een man stond die aan het midden van de tafel zat. Hij had wit haar tot op zijn schouders en een lange witte baard’ schreef ze.

‘Hij had een vriendelijke uitstraling die mij op mijn gemak stelde terwijl hij mij voorlas uit een perkament in zijn hand waarop mijn opdrachten voor dit leven stonden.

Ik was toen een reuze opgewonden klein meisje en ik kon bijna niet wachten om te beginnen … Ik verliet de zaal met mijn gids en toen ik een prachtige tuin inliep begon ik te beseffen dat mijn missie misschien niet zo eenvoudig zou kunnen zijn.

Ik begon mij onzeker te voelen. Wij gingen op een stenen bank zitten omringd door prachtige rozen en bloemen in allerlei kleuren.

Ik dacht diep na, wetend dat ik een paar ogenblikken later bij mijn huidige moeder geboren zou worden.

Ik wist dat ik haar kwam helpen en steunen maar ik moest ook iets heel belangrijks doen als ik daar oud genoeg voor was.

Ik wendde mij tot mijn begeleider met een bezorgde uitdrukking op mijn gezicht en vroeg: ‘Zal ik verliezen wat ik tot nu toe heb verworven?’ Hij nam toen mijn beide handen teder in de zijne en zei: ‘Dat is aan jou.’